In gesprek met auteur en dierencoach Janine Keijser
Met dit mini-interview, dat ik Janine Keijser mocht afnemen, neem ik afscheid van jullie als tijdelijke beheerder van de Facebookpagina van Janine. Wellicht tot een ander moment of via een andere pagina….
Ik vroeg Janine om te beginnen hoe zij tijd en ruimte creëert voor het schrijven in combinatie met haar werk als dierencoach. Janine vertelt dat zij schrijft omdat zij daar bijzonder veel plezier in heeft én ze graag een boodschap wil uitdragen. Janine: “Ik schrijf als ik voel dat het stroomt; als ik het gevoel heb dat ik verder wil werken aan mijn verhaal of een creatieve ingeving heb. Soms verschuift het schrijven door mijn andere werkzaamheden wat naar de achtergrond, maar in mijn gedachten blijf ik er mee bezig en vormt het verhaal zich. Toch moet ik er wel geregeld echt voor gaan zitten wil ik een manuscript af kunnen ronden. Door er tijd voor te maken, al is het een paar uur per week, blijft het creatieve proces stromen.”
Nu de vraag die jullie ongetwijfeld ook graag beantwoord zien. Komt er een volgend boek en zo ja, kun je daar al iets over vertellen? Janine: “Ja, er komt een vervolg op RAUW! Ik ben nu bezig met mijn tweede ecothriller. Het is overigens los van RAUW te lezen, maar het is natuurlijk leuker wanneer je het eerste boek hebt gelezen. Een aantal personages laat ik namelijk weer terugkomen in dit boek. Het wordt een heel spannend verhaal, huiveringwekkender nog dan RAUW en het herbergt ook weer een boodschap op het dieren activistische vlak. Ik zit nu nog midden in het schrijfproces, dus voor mij is het ook nog een verrassing hoe het verhaal precies gaat lopen!"
Ik heb inmiddels een aantal auteurs geïnterviewd en wat bleek? Er zijn diverse manieren waarop schrijvers te werk gaan. De een werkt vanuit een vooraf opgesteld kader; de ander laat het verhaal zichzelf ontwikkelen. Hoe schrijft Janine? Ik wil het heel graag weten. Janine vertelt: “Ik heb een bepaalde boodschap, een drive om te schrijven. Van daaruit vormt zich een verhaal. Dat zijn in eerste instantie slechts ruwe lijnen, de verdere inhoud en de plotwendingen komen tot me terwijl ik schijf. Soms krijg ik ook ineens een ingeving. Dat kan zelfs midden in de nacht zijn! Het is ongelooflijk leuk om te worden meegenomen in je eigen verhaal. Spannend ook!”
Als auteur creëer je iets waarvan je hoopt dat je lezers het mooi vinden, maar wát nou als dat niet voor iedereen geldt? Hoe gaat Janine om met kritiek van bekenden (familie) en onbekenden (recensies)? Janine: ‘Rauw’ is een fictief verhaal, maar er zitten persoonlijke ervaringen en idealen in verwerkt. Dat maakt kritiek erop wel spannend. Als recensenten vinden dat je iets mooi omschrijft, zoals de rouw, dan raakt mij dat. Sommige recensenten kijken meer naar de vorm en vinden ‘Rauw’ niet altijd een thriller pur sang, maar dat is het ook niet, het is zoveel meer dan dat. Ik vind het fijn als mensen die diepere lagen erin zien, dat stukje van mijn ziel wat ik erin heb gelegd. Een mooi compliment dat ik van diverse recensenten kreeg, is dat ik het verhaal zo levendig weet te verbeelden, alsof ze er zelf bij waren. Mensen, ook uit mijn omgeving, trekken daaruit weleens de conclusie dat het een waargebeurd verhaal is. Hoewel veel elementen op waarheid zijn gebaseerd, is het toch echt een fictief verhaal en ben ik ook niet hetzelfde als de hoofdpersoon van het boek. Dat sommige lezers dat denken is een compliment, omdat het wel mijn opzet was het een waargebeurd verhaal te doen lijken, zodat je er echt in mee wordt genomen als lezer. Dat maakt het in zekere zin kwetsbaar, maar juist ook heel wezenlijk.”
Wat een heerlijke, eerlijke antwoorden heeft Janine mij gegeven. Janine, dank je wel!